“Want” begin ik.
“Amen” zeggen de anderen.
En ik wist het.
Maar toch ga ik bijna door met ‘onze’ laatste regel van het Onze Vader. Het gebed dat ik bid samen met mijn rooms-katholieke geloofsgenoten bij wie ik vandaag te gast mag zijn.
Een dag van me welkom voelen,
van overeenkomsten en verschillen,
van wederzijds respect,
van verbondenheid.
Een dag van samen de bijbel onderzoeken,
van in stilte op pad gaan met God,
van inspiratie.
De dag waarop de benoemde troost van God die is in me rond blijft zingen.
De dag waarop ik samen met de anderen buig bij het zingen van het
Eer aan de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.
De dag waarop ik uitkijk naar wanneer we elkaars pad weer zullen kruisen.
Dineke
Hiervoor ging het over: http://www.kruiskerk-arnhem.nl/dineke-over-doorgaan/